به گزارش قدس آنلاین به نقل از کلیک، این پروژه با نام Breakthrough Starshot در نظر دارد از لیزر برای ارسال هزاران فضاپیمای اندازه تلفن هوشمند، به سیستم ستاره ای نزدیک ما یعنی آلفا قنطورس استفاده کند. این سیستم ستاره ای با فاصله ۴٫۳۷ سال نوری از ما، نزدیک ترین همسایه در کهکشان راه شیری است.
این پروژه یک مورد بلند پروازانه است. نیکوکار روسی، یوری میلنر می خواهد فضاپیماها با یک پنجم سرعت نور ـ حدودا ۱۰۰ برابر  سریع تر از یک فضاپیمای معمولی ـ تا بتوانند پس از ۲۰ سال در آلفا قنطورس فرود آیند. استیون هاوکینگ نیز از این پروژه حمایت کرده و می گوید "زمین جای شگفت انگیزی است، اما تا ابد این‌گونه باقی نخواهد ماند. دیر یا زود ما باید به ستارگان چشم بدوزیم. Breakthrough Starshot اولین قدم هیجان انگیز برای این سفر است.”

میلنر یک سرمایه گذار روسی است که فعالیت خود را به عنوان یک فیزیکدان آغاز کرد. وی به تاسیس جایزه Breakthrough بزرگ ترین جایزه علمی کمک کرد که در سال ۲۰۱۲ اعلام شد و به تحقیقات بنیادین در فیزیک ، علوم زیستی، و ریاضیات جایزه می دهد.

سال گذشته او و هاوکینگ از پروژه ۱۰۰ میلیون دلاری خود برای پیشرفت در تحقیقات حیات فرازمینی خارج از منظومه شمسی پرده برداری کردند.

اکنون ناسا می گوید که در نظر دارد سهمی در این پروژه بزرگ داشته باشد و یکی از مشکلات سخت آن را حل کند: چگونه اشعه های شدید خورشیدی در این سفر بین ستاره ای را کاهش دهد.

سرعت دادن به ” StarChip” با لیزر باعث افزایش سرعت سفر تا ۱۳۴ میلیون مایل در ساعت(۲۱۵ میلیون کیلومتر بر ساعت) خواهد شد اما برای این کار فضاپیماها باید به اندازه زیادی سبک باشند. نصب یک سپر تابشی باعث افزایش وزن خواهد شد به همین دلیل محققین باید خلاق باشند.

اولین پیشنهاد ناسا تغییر مسیر به آلفا قنطورس بود تا از برخورد با تابش های خورشید اجتناب کنند. مشکل این ایده این است که زمان سفر را طولانی تر می کند و در عین حال مساله تابش های خورشید را تماما حل نمی کند.

ناسا و محققین از موسسه علوم و فناوری کره در نظر دارند ترانزیستور "خود ترمیمی GAA” را در کاوشگرها ایجاد کنند. برای اینکه بدانند این برنامه تا چه حد خوب جواب می دهد، مشغول کار بر یک "ترانزیستور نانوسیمی” آزمایشی هستند که ممکن است بتواند پس از آسیب ها خود را ترمیم کند. این نوع تراشه ها را می توان برای فلش مموری و ترانزیستورهای منطقی بکار برد تا آن‌ها را برای این پروژه بهینه کرد. از آنجا که بسیار کوچک هستند وزن آن‌ها نیز کم خواهد بود.

با استفاده از نانوسیم ها باعث افزایش طول عمر آن‌ها نیز می‌شوند که در نتیجه فضاپیماها عمری بیش از ۲۰ سال خواهند داشت تا به اکتشاف در اعماق فضا ادامه دهند.